Een idee ontstaan uit liefde voor de fotografie en liefde voor mijn “oude’ werk in de ouderenzorg.

Doordat ik met een mobiele studio op een event stond portretten te maken, ontstond bij mij het idee dat ik dit ook zou kunnen doen voor ouderen, die niet zo makkelijk naar een fotostudio kunnen komen, maar het wel verdienen om liefdevol vastgelegd te worden.

Een mooi portret is tegelijk ook een herinnering aan de persoon die geportretteerd wordt. Daarom extra mooi om deze herinnering vast te leggen, zo blijft dit moment bestaan en kan het gekoesterd worden.

Ik ben mijn idee gaan bespreken op mijn oude werkplek en dit werd net zo liefdevol ontvangen als ik had gehoopt. Hier moest een datum voor geprikt worden en ik mocht een flyer gaan maken, om het idee visueel vorm te geven. Mijn eigen lieve oma en haar buurman vroeg ik hiervoor. Gelijk extra waardevol voor mezelf dat ik dus nu ook mijn eigen oma liefdevol had vastgelegd. (zie de zwart-wit beelden).

Tijdens mijn laatste zwangerschap stopte ik met werken in de zorg, een bewuste keuze gemaakt voor mezelf en mijn gezin. Het werken in de ouderzorg had nog wel mijn hart, maar ik moest even voor mezelf kiezen. Doordat ik niet echt stil kan zitten, werd tegelijk met mijn zoon Sam ook Liefdevol in Beeld geboren, eigenlijk wel heel bijzonder als ik er zo over nadenk.

“Een Liefdevol Portret” is dus echt ontstaan uit liefde. Liefde voor de fotografie en liefde voor de oudere mens die afhankelijk is van onze goede zorgen. En elk mens verdient een liefdevol portret, dus dit idee moest uitgewerkt worden. De pilot van mijn project heeft ondertussen al plaatsgevonden op 14 september op mijn oude werkplek. Helaas en tegelijk ook dankbaar, had ik 1 aanmelding. Hoe dit kwam? Volgens degene die het idee zo liefdevol had ontvangen en naar buiten had gebracht, had ik gewoon dikke pech. Net op het moment dat we alle informatie erover gingen delen met de bewoners en hun eerste contactpersoon, was het management vernieuwd, en deze besloten dat het toch niet gedeeld mocht worden via de e-mail met de 1e contactpersonen van de bewoners. Erg jammer, maar goed het was niet anders. Ik ging die dag met veel zin een liefdevol portret maken van een prachtige mevrouw. (zie beeld in kleur)

In gesprek met deze mevrouw, gaf zij al snel aan dat ze dit niet voor zichzelf deed, maar echt voor haar kinderen, die haar ook hadden overgehaald. Haar dochter was er die dag ook bij en omdat ik dus de tijd had, heb ik van het moment gebruik gemaakt en hun ook nog samen vastgelegd. Het was misschien maar 1 aanmelding, maar het was iemand die ik gewoon toch had bereikt en blij heb mogen maken met een mooi portret. Die dag kwam ik ook een paar bewoners tegen die wel nieuwsgierig waren naar wat ik kwam doen. Toen ik het vertelde, vonden ze dit erg mooi, maar toen ik aangaf dat ook zij zich hadden mogen aanmelden, kreeg ik van twee dames al snel de opmerking “deze oude rotkop, nee dat hoeft niet meer”. En deze opmerking had ik ook al van een oudere heer te horen gekregen. Ook de mevrouw die ik wel heb vastgelegd voor een liefdevol portret, keek zo naar zichzelf, ze vond zichzelf niet meer de mooiste met al haar rimpels. Bizar eigenlijk, want wat vind ik ze prachtig, die rimpels in een gezicht die al veel heeft meegemaakt en dus echt getekend is. Prachtig om dan ook die twinkeling in de ogen te kunnen pakken, om een glimlach vast te leggen die echt gemeend is, en om een moment vast te leggen, waar haar dierbaren nu voor altijd met veel liefde op terug kunnen kijken. Wat ben ik blij dat ik dit project gestart ben, en wat ben ik nog meer gedreven om dit te gaan laten leven.

Wordt vervolgd dus…